Na 37 jaar trouwe dienst stopt Teamhoofd Popmuziek Peter van Dorst per 1 februari met deze taak bij Factorium. Helemaal weggaan kan hij nog niet, dus voorlopig blijft de docent elektrisch gitaar nog even lesgeven. Dan is voor hem de cirkel weer rond. “Ik eindig weer hoe ik begonnen ben.”

Zijn liefde voor gitaarspelen heeft hij al heel lang. “Ik was een jaar of tien toen de oppas bij mij thuis een single bij zich had van de Rolling Stones.” Die draaide ze de hele avond en Peter was meteen verkocht. “Toen dacht ik: dit wil ik gewoon. Ik weet niet wat ik hiermee kan of moet, maar ik wil hier bijhoren.” Al snel kreeg hij met sinterklaas zijn allereerste gitaar en leerde hij spelen. De passie voor muziek bleef groeien en zo trad hij op de middelbare school al op met medeleerlingen en zat hij in Breda in de opkomende muziekscene. “Mijn vader vond wel dat ik een verantwoorde opleiding moest doen, dus dacht ik: als ik dan toch iets moet doen, dan maar naar het conservatorium.” Daar studeerde hij lichte muziek en liep hij vijf jaar rond tussen allerlei jazzmuzikanten die hij een stuk beter vond dan zichzelf. “Dat vond ik eigenlijk wel een frustrerende periode.”

Bruiloften- en partijenband
Toen de gitarist afgestudeerd was, is hij veel gaan spelen. “Ik ben toen gewoon naar Amsterdam gegaan en mensen opgezocht met wie ik zou willen spelen. Die keken toen wel heel raar op”, lacht hij. “Zo ben ik in een soort scene gerold waarin ik heel veel kon optreden, maar ik hou ook wel van een beetje zekerheid.” Daarom is hij les gaan geven bij Factorium en workshopbandjes gaan coachen. “Het doemscenario was dat ik alleen maar zou gaan optreden en zou eindigen in een soort bruiloften- en partijenband, Corry Konings begeleiden en walsjes spelen op de bruiloft van Pietje en Truus.” Dan is volgens hem muziek maken niet meer wat hij dacht dat het was. “Ik wil alleen optreden met de muziek die ík wil.” Zo gaf hij uiteindelijk bijna fulltime les en trad hij ook nog eens drie á vier keer in de week op met vooraanstaande bands en zelfs met Herman Brood, waardoor het lesgeven een beetje langs hem heen ging. “Dat was wel een periode in mijn leven waarin ik alleen met Peter van Dorst bezig was.” Later is hij naar eigen zeggen ‘iets normaler’ geworden en is hij zijn werk iets meer prioriteit gaan geven. “Ik vind lesgeven gewoon supergaaf, dat heb ik nooit als iets minderwaardigs gezien.”

Icoon
Dat lesgeven deed hij met veel enthousiasme in hippe overhemden met kleurrijke patroontjes van palmbomen en rozen. Ook met collega’s kon hij goed opschieten. “Wij liggen altijd in een deuk om zijn observatievermogen en droge commentaar”, begint collega Sandra Broekmans. “Maar”, zo zegt ze, “het is vooral de meest lieve, hartverwarmende en down to earth collega met een enorm muzikaal hart.” Daarnaast weet hij waar alle hippe bandjes optreden. Sandra kijkt altijd op zijn Facebookpagina om te zien waar hij naar toegaat. “Hij zal het nooit over zichzelf zeggen, maar hij is wel écht iemand in de muziek. Ik heb het gewoon zien gebeuren, hij is een icoon.” Ze geeft als voorbeeld dat ze naar een optreden van een Amerikaanse band gingen en dat de muzikanten voor én na de show met Peter wilden praten. “Je ziet hoe mensen hem benaderen en toespreken. Grote namen in de popmuziek die dan bijna buigend binnenkomen en met eerbied en respect tegen hem opkijken.”

Workshopbandjes
Iedere week coachte en begeleidde Peter zo’n zestien workshopbandjes en organiseerde hij hun optredens in Paradox en Poppodium 013. “Ik ben het meest trots op de workshops die ik gaf bij jongerenbeweging ATTAK.” Daar kwamen allerlei jongeren tussen de vijftien en twintig jaar oud, waarvan er een hoop nog nooit een instrument hadden aangeraakt. Ruud Jolie, gitarist van de symfonische-metalband Within Temptation, was als veertienjarige één van die jongeren. “De allereerste keer dat ik in een bandje ging spelen, was onder leiding van Peter.” Ergens op zolder heeft hij zelfs nog een foto van een optreden. “Daarop staat Peter te zingen”, lacht hij. “Op die leeftijd zong er bijna niemand, maar dat moet natuurlijk wel tijdens een uitvoering. Toen is hij dat maar gaan doen.”

Voor Peter waren die workshopbandjes net een familie. “Daar heb ik zo’n enorme band mee opgebouwd.” In het begin vond hij het wel lastig. “Ik weet nog dat ik in een buurthuis een workshop aan het geven was en dat ik er na twee keer al mee wilde stoppen, ze gooiden er gewoon met basgitaren en drumstellen door de lucht.” Toen hij wegging, stond iedereen te huilen. “Dat heeft mij heel erg aan het denken gezet. Ik had die kinderen helemaal verkeerd ingeschat.” Hij kon alleen niet met ze communiceren zoals hij op het conservatorium geleerd had. “Toen ben ik het helemaal om gaan gooien en stond het samenwerken van die kinderen voorop.” Als ze na zes weken optraden en twee nummers konden spelen, zag hij ze helemaal opbloeien. Dat heeft zijn kijk op lesgeven totaal veranderd. “Ik blijf gewoon enthousiast en laat weten dat ik het waardeer dat leerlingen er zijn. Ik wil dat ze blijer de deur uitgaan dan dat ze binnenkomen.”

Ruud Jolie is na zijn studie aan het conservatorium bij Peter stage gaan lopen en uiteindelijk een tijd voor Factorium gaan werken. “Ik weet nog één moment, zo tegen het einde van het schooljaar, dat ik echt wel aan vakantie toe was.” Toen zei Peter tegen hem: “Als je er écht even geen zin meer in hebt, besef je dan even dat als dít het ergste is wat je in je leven moet doen om aan geld te komen, dat het dan allemaal wel meevalt.” Die uitspraak heeft zijn leven veranderd. “Mijn werk is soms heel tof, maar soms ook niet. Bijvoorbeeld als ik weer eens heel vroeg uit mijn bed moet om het vliegtuig te pakken als ik naar een optreden moet.” Op dat soort momenten denkt hij aan de wijze woorden van Peter van Dorst.

Gratis lessen
Maar ook voor jongeren die geen leerlingen van hem zijn, steekt de gitaardocent graag zijn nek uit. “Tijdens een workshop op een middelbare school was er een meisje met een hele mooie stem, maar ze was ongeschoold”, weet Sandra Broekmans nog. “Als zij ging zingen, ging er een lichtje bij haar aan en Peter ziet dat soort dingen.” Hij bood dat meisje toen vijf lessen aan. “Dat doen wij niet hè? Gratis lessen aanbieden. Ik heb het maar gewoon gedaan”, zei hij toen tegen Sandra. Het meisje heeft uiteindelijk een hele metamorfose meegemaakt. “Hij is absoluut betrokken bij de beginnende muzikant, geld speelt daarin geen rol. Hij is niet een docent, maar hij is de muziek.”

Boekhouder
John Maes kent Peter al sinds eind jaren ’80. Hij werkte destijds als jongerenwerker en samen organiseerden ze muzieklessen voor jongeren in Tilburg Noord. “Als je Peter voor het eerst ziet, denk je met een soort boekhouder te maken te hebben, een heel serieuze man. Geen seks, drugs en rock ‘n’ roll-type.” Dat beeld veranderde meteen toen John hem opzocht bij een concert van zijn The Who tributeband in Schiedam. “Toen zag ik voor het eerst tot wat voor muzikale capriolen hij op zijn gitaar in staat was”, vertelt hij lachend. Sindsdien is hun formele relatie als netwerkpartners compleet veranderd. “Hij was daarna wel eens in staat om met hele cynische en grappige opmerkingen te komen met een vrolijke kwinkslag.”

Ook nu hij langzaam mindert met werken, blijft muziek heel belangrijk voor Peter. Hij wil voorlopig nog blijven optreden en muziek maken. “Ik dacht dat die drang wel minder zou worden, maar het wordt alleen maar erger!”, vertelt hij lachend. Iedere dag is hij nog minimaal een half uur met zijn gitaar bezig. “Ik krijg het daar wel benauwd van, er komt een moment waarop dat allemaal lastiger gaat worden. Nu moet ik die kans pakken.”

DANKJEWEL LIEVE PETER!

^{Throwback: vlog met Peter - 2018}